تا دانشجویانش خودشان به جواب نمی‌رسیدند این سوال و جواب‌ها ادامه داشت. همه را با انگشت اشاره وادار به جواب می‌کرد و یا کسی که سوالش را جواب می‌داد انگشت اشاره‌اش را به طرف او می‌گرفت و اگر جوابش با آن‌چه در ذهنش منطبق بود سازگاری داشت دستش را تا اخر بسوی او می‌گرفت که یعنی جوابش درست است. ابتدا صورت قضیه را پای تخته از روی کاغذ دقیق می‌نوشت و بعد شروع به‌نوشتن اثبات می‌کرد و مرحله به مرحله اثبات را با سوال و جواب‌هایش تکمیل می‌نمود و ذره‌ای دیگر به نوشته‌اش نگاه نمی‌کرد. وقتی اثبات تمام می‌شد چشمانش می‌درخشید اما کار تمام نشده بود و حالا باید سوالات متعدد او را جواب می‌دادیم که چرا این فرض ضرورت دارد، و منِ ناشی جواب دادم که استاد شما در اثبات قضیه از این فرض استفاده کرده‌اید و او بلافاصله گفت نه باید مثالی بزنید که در صورت حدف این فرض قضیه را ساقط نماید و حالا ما دربه‌در به‌دنبال مثال نقض بودیم و او مثل این بود که تمام مثال‌ نقض‌های عالم را در ذهن دارد و رو نمی‌کند و تا دانشجو به مثال نقض نرسد اثبات قضیه ادامه دارد. و این‌گونه بود که مهرماه ما درس آنالیز ریاضی یک را اخذ نمودیم و درس تا اواخر خرداد سال بعد ادامه داشت و شش ساعت در هفته پیاپی کلاس می‌رفتیم و می‌نشستیم و با آنالیز ریاضی از دید او صفا می‎کردیم.  تازه بعد از این همه کلاس رفتن به فصل مشتق هم نرسیدیم. ساعت 8 صبح کلاس شروع می‌شد و او هیچ‍‌وقت با ساعت وارد کلاس نمی‌شد و  درس را ادامه می‌داد و مطلقاً حواسش نبود که چقدر از کلاس گذشته است. معمولاً کلاس‌ها 100 دقیقه هستند اما او تا ساعت ده و بیست دقیقه هنوز ما را به‌دنبال مثال نقض در دریای آنالیز فرستاده بود تا حوس سیگار شاید و یا همهمه‌ی بچه‌های درس آنالیز ریاضی 2 او را نهیب می زدند که وقت گذشته است و او سوال می‌کرد که ساعت چند است و ما 10 و 20 را یادآور می‌شدیم و او با کمی تامل در می‌یافت که چهل دقیقه‌ای زیادی مانده است و می‌گفت بگدارید برای جلسه‌ی بعد به اتاقش می‌رفت و به آبدارچی گروه آقای سلطانی به ترکی می‌گفت که سلطانی «بیر دانه چایی ور منه» و دو سیگار شیراز را با هم روشن‌ می‌کرد و دود تمام اتاق را فرا می‌گرفت و گاهی می‌دیدم که از سقف تا کمر او را دود فرا گرفته است. خستگی درکرده و وارد کلاس آنالیز ریاضی 2 می‌شد و این قصه تمامی نداشت.